--------------------------------
اشاره؛ در بینش اسلام، زن و مرد هر دواز یك جان و یك ماده آفریده شده و در ذات و جوهر تفاوتی با یكدیگر ندارند. بنابراین، هر دوی آنان را انسان نامیده‌اند و خداوند پس از خلقت آنان، فتبارك الله احسن الخالقین» به خود گفته است. با وجود اینكه این دو صنف تفاوتی در جوهر و ذات و توانایی رشد یابی و كمالجویی با هم ندارند، اختلافاتی در میان آنان مشاهده می‌شود كه پاره‌ای از آنها لازمه بقای نوع آدمی است. تفاوتهای دیگری نیز، مانند تفاوت در عقل ، در میان این دو صنف مطرح می‌شود كه انسان را دچار حیرت می‌كند. براستی چگونه ممكن است خدای تبارك و تعالی برای موجودی ناقص و معیوب تعبیر فتبارك الله احسن الخالقین» به كار ببرد؟ چگونه است كه در برخی تعابیر دینی، واژه‌های ناقص‌العقل و ناقص‌الایمان به كار رفته است؟ در این نوشتار، سعی بر آن است كه برای رفع این شبهات، ضابطه‌هایی مطرح شود تا بتوان بر اساس آن ضوابط، درباره احادیثی این گونه قضاوت و داوری كرد.

زن در نهج البلاغه، ترسیم طرحی یك بعدی از چهره كامل زن در قرآن است. فضای این طرح را به جوی آكنده از فتنه‌های زمانه و دسیسه‌های ی در برگرفته است. ن در نهج البلاغه با عباراتی چون عقرب، شر، ناقص العقل، ناقص الایمان و ناقص البهره وصف شده اند و مع الاسف، اكثر شارحان نهج البلاغه نیز در جهت اثبات این مطلب بر‌آمده‌اند كه ن در مقام عبودیت، عروج و تكامل، دریافتهای ذهنی و انتزاعات عقلی از مردان ناقصترند.
پس در این میان، آیات قرآنی چه می‌شود؟ مگرنه این است كه ملاك شناخت سخنان ائمه در احادیث و دعاها، هماهنگ بودن مفاهیم و معانی آنها با قرآن و كلام الهی است.